به نام خدا

نام:مهدی

نام خواندگی: اسحاقی

کلاس :104

موضوع:قمار

منبع:سایتwww.saanei.org

مرحوم سید احمد خوانسارى(رحمه الله)درباره این نحوه از مسابقات این گونه مى

فرماید:

و الأکثر على ما حکی على التحریم بل ادّعی الإجماع علیه و الظاهر أنّ مدرکهم عموم

النهی إلّا فی الثلاثة، الخفّ و الحافر و النصل، و لفظ السّبق فی الروایة یحتمل أن

یکون- محرکا بفتح الباء- و أن یکون بالسکون فعلى الأوّل یرجع إلى عدم تملّک العوض و

الحرمة الوضعیّة، و على الثانی یرجع إلى الحرمة التکلیفیّة بالنسبة إلى نفس الفعل، و

مع الاحتمال لا مجال للحکم بالحرمة، بل مع احتمال السکون یمکن دعوى الانصراف

إلى صورة المسابقة مع العوض، و لا مجال للاستدلال بحرمة اللّهو و الباطل و قد یتعلّق

بهذه الأفعال غرض صحیح مورد لتوجّه العقلاء به کحفظ الصحّة و تقویة البدن فی

المصارعة

بیشتر فقها، طبق آنچه نقل شده، قایل به حرمت در این مورد هستند، بلکه ادعاى

اجماع بر آن شده و ظاهراً مدرک ایشان بر حرمت، همان عموم نهى از مسابقه جز در

موارد سه گانه است. اگر در روایت «لا سبق» قرائت فتحه را بپذیریم، فقط دلالت بر

عدم تملک و حرمت عوض مى کند (حرمت وضعى) و در روایت سکون، دلالت بر حرمت

تکلیفى، یعنى نفس مسابقه. و با وجود این احتمال، استدلال به این روایت بر حرمت

ناممکن مى شود; بلکه حتى بر فرض قرائت سکون، مى توان ادعا کرد حرمت تکلیفى

هم منصرف به مسابقات با عوض باشد.

استدلال به حرمت لهو و لعب در این موارد شایسته نیست; زیرا در برخى موارد به این

گونه افعال غرض عقلایى صحیح تعلق مى گیرد; مثل سلامتى و تقویت قواى بدنى در

کشتى.

با توجه به آنچه گذشت، وضعیت صورت چهارم مسابقات یعنى بازى با غیر آلات و

وسایل قمار، بدون عوض از دیدگاه ما نیز روشن مى شود; چرا که به اولویت حکم جواز

در اینجا صادر مى شود و احتیاجى به بحث ندارد; چون ادلّه اى که براى حرمت به آن

استدلال شده، همان ادله قمار و میسر است که صدق آنها در صورت سوم راحت تر و

با معونه کمترى بود، ما نپذیرفتیم و رد کردیم، و استدلال به لهو و لعب بودن این

مسابقات نیز مردود است; زیرا اولا، بسیارى از این افعال عرفاً و در واقع از مصادیق لهو

و لعب نیستند; خصوصاً اگر از اغراض و اهداف عقلایى برخوردار باشند; مثلا مسابقات

ورزشى که با هدف سلامتى، تقویت قواى فکرى و بدنى، جلوگیرى از اعتیاد و مفاسد

متعدد دیگر برگزار مى شود. بر فرض اگر هم از لهو و لعب محسوب شود، هر لهو و

لعب را نمى توان گفت حرام است و احتیاج به دلیل خاص دارد; و الاّ بسیارى از

کارهایى که انجام مى شود، باید حرام باشد.